بغض خاطره....

قدم میزنم
تمام خیابان های منتهی به آشیانه مان را
نفس می کشم
تمام این قدم های مشتاق را
میرسم به کلبه خاطراتمان
هنوز هم بوی مهربانیت
مدهوشم می کند...

....
چه شد که یکباره بار سفر بستی و
مرا به روزگار سپردی خوش انصاف؟!

نادان

چرا وقتی تو بودی
از روزگار گلایه می کردم

وقتی بودی
تمام دنیا از آن من بود
و من ِ نادان نمی دانستم

حال که نیستی
حتی خودم را هم ندارم....