رنگ

در هیاهوی هزار رنگ
آرزوهایم
که بی رنگ می شوی
دلم
به اندازه ی
وسیع ترین اقیانوس هستی
بهانه باران
می گیرد...

صبور نرسیدن

چرا وقتی
آسمان دلم
ابریست
پرچین چشمانم
غرق باران می شود
...
این نگاه منتظر
تا کجا
باید صبور نرسیدن باشد؟!

دلنشین تر از عشق

همسایه ی
دیوار به دیوار دلم
تو
ناب تر از بارانی
مهربان تر از مادر
دلنشین تر از عشق

می کشانیم
به طلوعی ناب
که باز هم
در آسمان بارانی چشمانم
لبخند بنشانی به باغچه ی دلم
...

کاهگلی

دیوار های دلم
هنوز هم
کاهگلی اند
...
وقتی چشمانم
به باران می نشینند
یک آسمان
نفس می کشم

و تمام زندگیم
بوی خدا
می گیرد...

داشتن تو

گاهی می نشینم
در ایوان دلم
و آرزوهایش را
با فنجانی امید
سر میکشم
...
و به تخیل
داشتن تو
راهی آسمان است
دلم....