روح چموشم- جسم خموشم

گاهی آنقدر خوشبختم
که به زندگی شک میکنم
روح سرکش و رهای من
هر لحظه بر بام خیالی شیرین
شادمانه می گذراند اوقاتش را

گاهی جسمم خسته
در حوالی پرچین خاطراتش
دل می بازد به بازی دلش
و گاهی با تمام توانش
دست در دست
اتفاقات ناب گردش بی وقفه روح
لبخند می زند
و دنیایی از امید را
در دستان آرزوهایم
نهال می کارد....

وقتی من شعر می گویم....

امید من تویی
 ولی جدا ز من
دستی بده تکان
 حرفی برای من
ای شور زندگی
ای جان عاشقی
....

البته اولش رو اون گفت من اصلاحش کردم شد شعر من :)

کاشتم

امید میکارم
تا آرزوهایم را
درو کنم

اتفاق

آبستن اتفاقی هستم
که این روزها
در وجودم
به تکامل رسیده است...

داشتن تو

گاهی می نشینم
در ایوان دلم
و آرزوهایش را
با فنجانی امید
سر میکشم
...
و به تخیل
داشتن تو
راهی آسمان است
دلم....